როგორც წესი, მე და ჩემი მეგობრები ყოველ პარასკევს და შაბათს ურბანულად ვატარებთ ხოლმე. უკვე ბევრი წელია ასეთი საღამოები ტრადიციად გვექცა. სტანდარტულად, საღამო ბარში იწყება. ბარში რა, უფრო ვიღაცის საცხოვრებელ სახლში, რომელიც ბარად გადაკეთდა (ეს საღამოს ერთ-ერთი საყვარელი ნაწილია) და გრძელდება ასევე ურბანულ და უკვე ნაწილობრივ კულტურად ქცეულ კლუბში, რომელიც ადრე აბრეშუმის, ტექსტილის, ან რაღაცის ქარხანა იყო.
უზარმაზარ რიგ გამოვლილებმა და face-ს კამერების იმედად დარჩენილებმა, რომელმაც უნდა გადაწყვიტოს აკმაყოფილებ, თუ არა რაღაც, მუდივად ცვლად კრიტერიუმებს, „დღეს“ კლუბში შესვლაზე უარი მივიღეთ. მაგრამ რთულია დანებება მაშინ, როცა მეგობრები შიგნით გელოდებიან და შენს გარეშე „გართობას“ არ იწყებენ. ალბათ ყველა ურბანერისთვის ეს საკმარისი მოტივაცია იქნებოდა და მეც გადავწყვიტე გვეცადა, ოღონდ ამჯერად სხვაგვარად. ჩემი ბერლინური კლუბის რიგებში დგომის გამოცდილება გამოვიყენე, ჩემს მეგობარ ბიჭს ჩემი პატარა ჩანთა გადავკიდე მხარზე, მე კი მისი კეპი მოვირგე და ძალიან დამაჯერებლად ვუთხარი „ვიცი რასაც ვაკეთებ! გამომყევი“. როცა ამჯერად უფრო შეთხელებული რიგი თავიდან გავიარეთ და იმ მომენტამდე მივედით, როცა კამერიდან განაჩენი უნდა გამოგიტანონ, უეცრად: „შებრძანდით. შემდეგი.“ რა თქმა უნდა, როგორც წესია, გაკვირვება არც ერთმა შევიმჩნიეთ.
ჰოდა იმ დღეს კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ ერთ პატარა, თითქოს უმნიშვნელო, მაგრამ სინამდვილეში ძალიან მნიშვნელოვან დეტალს და ურბანული სტილის აქსესუარს, შეუძლია სრულად გარდაქმნას ადამიანი, შეცვალოს ხასიათი და ისიც, თუ როგორ დაგინახავს სხვა.. მუდივად ცვლადი კრიტერიუმების მქონე face-ც კი.
ასე რომ, გამოგვყევი! ვიცით რასაც ვაკეთებთ!!