ვფიქრობ, რომ იყო ურბანერი, დიდი დოზით თუ არა, მცირე დოზით მაინც გულისხმობს იმას, რომ იყო გამბედავი და უშიშარი. ჰოდა ყოველთვის, როცა ჩემს სხეულს ახალი ისტორია, ანუ ახალი ტატუ ემატება (რაც როგორც წესი წელიწადში რამდენიმეჯერ ხდება), დიდი ენთუზიაზმით ვარჩევ ტატუ არტისტს. კრიტერიუმი კი ყოველთვის ერთია - ისიც ჩემსავით მეომარი, უშიშარი და ურბანერი უნდა იყოს.
ასე აღმოვაჩინე ნათია - გოგო, რომელიც 'იქ ანთებს კოცონს სადაც აკრძალულია'.
ურბანერი: მომიყევი შენს შესახებ.
ნათია: მე ვარ ნათია ვეფხვაძე, იგივე ნემიბი - არტისტი და ზოგადად ცხოვრების მკვლევარი. ვიკვლევ ყველაფერს, დაწყებული საკუთარი თავიდან, დამთავრებული სხვა ადამიანებით, თუ კონკრეტული მოვლენებით; მოკლედ ჩემი ტვინი ყოველთვის ჩართულია, ზოგჯერ აქტიურად, ზოგჯერ კი საერთოდ ჭედავს. ალბათ სწორედ ეს არის ხოლმე ის ყველაზე გარდამტეხი მომენტი, რაც რაღაცის შექმნისკენ მიბიძგებს. ამჟამად ვცდილობ საკუთარ თავში სიახლეები აღმოვაჩინო და შემდეგ ეს ყველაფერი ხელოვნების მეშვეობით სხვებისთვის ხილული გავხადო. ზოგჯერ სკეჩებს ვხატავ, ზოგჯერ კი სამოსს, ან მუსიკას ვქმნი.
ურბანერი: როდის დაინტერესდი ტატუს ხელოვნებით?
ნათია: 8 წელია ტატუს ვხატავ და როგორც ყველაფერი, ესეც სპონტანურად მოხდა ჩემ ცხოვრებაში. ერთ დღეს აღმოვაჩინე, რომ მინდოდა იმ სხეულებზე მეხატა, რომლებიც მათი არსებობის მანძილზე ატარებდნენ და ყვებოდნენ თავიანთ ისტორიებს. ტატუ ხომ ხელოვნებაა - ეს არის ისტორია, რომელიც ცხოვრების სხვადასხვა ეტაპებზე ჩვენს სხეულზე ჩნდება და ჩვენთან ერთად გადაადგილდება დროსა და სივრცეში. ამ დროის განმავლობაში ბევრ სკეჩს ვაპოვნინე თავისი ადამიანი და პირიქით. ეს პროცესი ჩემთვის, როგორც არტისტისთვის უზომოდ სასიამოვნო და საინტერესოა.
ურბანერი: როგორ დაახასიათებდი შენს სტილს და მიმართულებას? იცვლება ის დროთა განმავლობაში, თუ ძირითადი ხაზი ერთია?
ნათია: ჩემი ნამუშევრები ცოცხალი ტიპები არაინ; თითოეულ მათგანს თავისი კონკრეტული მესიჯი აქვს. მე ვქმნი თავისუფლებისთვის, იმისთვის, ვინც ხედავს, გრძნობს და შეუძლია განვითარება. მჯერა, რომ ყველა ნახატი იპოვის თავის ადამიანს. მე ჩემი შექმნილი სამყარო მაქვს, სამყარო, სადაც ყველაფერი სწრაფად იცვლება და ერთმანეთს არასდროს ჰგავს. ჩემთვის მთავარი იდეაც ეგ არის, ვაკეთო რაც შეიძლება მეტი ექსპერიმენტი და რაც მთავარია, ჩემს მიერ შექმნილ სკეჩებთან, სამოსთან, თუ მუსიკასთან მუდმივი და უწყვეტი ემოციური ბმა მქონდეს.
ურბანერი: როგორი არის მუშაობის პროცესი? სკეჩის ხატვიდან დაწყებული, უშუალოდ ტატუს ხატვის პროცესით დამთავრებული?
ნათია: რაც შეეხება სკეჩების შექმნის პროცესს, ეს სპონტანურად ხდება, არ აქვს არც დრო და არც ადგილი - ეს არის პროცესი სიზმრებიდან სიფხიზლემდე. უშუალოდ ტატუს ხატვის პროცესი კი ერთდროულად დიდი სიამოვნებაც არის და უდიდესი პასუხისმგებლობაც. ამ დროს ყველაფერს ვივიწყებ, ვთიშავ ფიქრებს და მთლიანად ნახატის ფორმებზე ვარ კონცენტრირებული. ინდივიდუალური სკეჩის შექმნისას დიდი მნიშვნელობა აქვს ფორმების, შემდეგ კი სხეულის ნაწილის სწორად შერჩევას, რომ არ დაირღვეს სხეულის ანატომია, ფერი და რაც მთავარია, რომ არ დაიშალოს ესკიზის მთლიანობა. ამ პროცესში ჩემთვის ასევე სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია მაქსიმალურად კომფორტული სივრცე შევუქმნა იმ ადამიანს, ვინც საკუთარ სხეულს მანდობს .
ურბანერი: საიდან იღებ ინსპირაციას?
ნათია: ვფიქრობ მთავარი ინსპირაცია მაინც Gen Z თაობა - გეტო ბავშვები არიან, რომლებიც “იქ ანთებენ კოცონს სადაც აკრძალულია". პროტესტის გრძნობა ყოველთვის თან დამყვებოდა და მთავარი განვითარების წყაროდაც სწორედ ეს შეგრძნება იქცა. ჩემთვის სამოსიც ამ პროტესტის ნაყოფია - გამოხატავს იმას, რასაც ვერ ვამბობთ. სწორედ ეს გვაერთიანებს და ამავდროულად განგვასხვავებს ერთმანეთისგან - ჩვენი სტილი; ბინძური ფეხსაცმელები, რომლებსაც ყველგან შეუძლიათ მისვლა. ზუსტად ამ დროს მესმის ხოლმე ელექტრო მუსიკა, როგორც ჩემი ენერგიების შეჯამების რიტმი. ისე დაკვრის პროცესში ბევრჯერ აღმომიჩენია, რომ ცოცხალი ვარ. ხშირად დამინახავს ჩემს თვალებში ცეცხლი და დღემდე ვხედავ მას ქუჩის მოელვარე სარკეებში; აი მაშინ, როცა სადღაც მივიჩქარი, ან მაშინ, როცა აკვიატებული ფიქრებით ვარ შეპყრობილი. სწორედ ამ დროს ვიღებ ინსპირაციას, რომელიც თავის გამოხატულებას სკეჩების, სამოსის, ან მუსიკის შექმნაში ჰპოვებს.
コメント